BİR HAZİRAN SABAHI
İnsan her zaman mücadele içindedir hayatla birlikte, bende bu hayatın birer parçası olarak mücadele içindeyim… çoğu insanın kaderi 5 şık ve 3 saate bağlı o kadar yılın birikimi o kadar mücadelelerin. Benimde tabi ki 11 yıl süren bu hayatın zor yıllarını ve belki de anlarını yaşıyorum. Benimde hayatım en mutlu belki de benim için dönüm noktası olabilecek bir 3 saat beklemede şuanda. Zaman gelecek çaLcak kapımızı çalacak Öss vakti. Her hayalimin anahtarı olacak her 5 şıktan biri. Bunlarla bitmeyecek zamanım beklemeler suskun kavrayışlar alacak lakin o suskunluk bir haziran sabahının bozduğu ana dek. Bir kağıt atacaklar evin önüne puanlar belli olacak belki ağlayacağız belki güleceğiz ama bir hayaldir ya bu , bende mutluluklar tablosu çizeceğim yazdığım her satırda…
4 yıllık güzel bir üniversite belki de Eskişehir Anadolu üniversitesi basın- yayın kolunun radyo- tv. Bölümü o yolları o zamanı en büyük idealim olan basın-yayın uğruna harcayacağım. Düşünmek bile heyecanlandırıyor ise umutlar- mutlulukların habercisidir diye aklıma bir söz düşüveriyor ve o mutluluğu elde etmek içinde çalışmak gerekiyor. Aralara ayrılıklarım giriyor ama hayalden ibarettir ya buda üniversite heyecanına kapılarak unutuverdiğimi düşünüyorum bir an. Duygularım, düşüncelerim olgunlaşıveriyor zorlu mücadele bitti sandığım üniversite kapılarında. Kavgalar, unutamadığım biricik aşkıma sevdama kayıyor bazen aklımdakiler. Her şeyden bir tat almak ister ya insanoğlu işte bende her insan gibi almak istiyorum yaşamım boyunca… Sonraları hayatımın 11 yıl gibi önemli olan ve kaderimi- mutluluğumu bağladığım üniversite kapılarından da geçiyoruz artık. Sonra bir mikrofon başı , bir tv. Arkası veya bir gazete köşesinin beni beklediğini düşünüyorum. Zorlu mücadele aslında yeni başlıyormuş farkına yeni varabiliyorum.
Şimdi de hayatımın bütün bir parçasını hapis alacak olan hayatla olan mücadelem başlıyor. Yaşamak için…
Mutluluklar getiriyor yaptığım meslek ve aldığım hazlar ama ara sıra serzenişlere, dolulu yağmur günlerine rastlıyor mücadeleci ömrüm. Onları da aşmayı başarıyorum belki ufak sıyırıklarla belki de derin izler bırakarak… Ama bir tahtaya benzetmişimdir kalbimi üzerine bıraktığım en ufak çizgiler bile kapanmasına yetiremiyor mutluluklarım…
Mikrofonları seçiyorum konuşuyorum insanlara hararetli bir şeyler anlatma çabası içerisine giriyorum. Hüzünlü aşklardan, yorgun yıllardan, kırık kalplerden bahsediyorum her defasında kendimden bir şeyler katıyorum her bir mısraya…
Birden hüzünlü aşkın esiri oluyorum mücadele içerisine giriyorum dedim ya işte hep mücadeleyle geçiriyorum… Düşünüyorum da eskiden daha bir kolaymış hayatla mücadele ve o eski üniversite yıllarımı düşünüyorum…
Mehmet YAVUZER a.K.a Masum119
